Als je het spannend vind, moet je het juist doen!
De dag dat ik begon met theatersporten, ik weet het nog heel goed. Bij een vereniging kon ik een keer mee komen spelen.
De eerste les, ik wist niet wat het was en ik vloog er daarom in. Ow, dit vind ik leuk, dacht ik.
De tweede les, die was heel spannend, want ik wilde het nu ook meteen goed doen.
De derde les, die ging een aantal weken niet door, want ik was eerst ziek, toen met het werk weg en toen was het vakantie. En toen was de derde les daar. Ik vond het zo spannend, dat ik buikpijn had. Ik keek er al een paar dagen tegenop. En toen ging het ook nog keihard regenen. Ik besloot om niet meer te gaan. Dit waren genoeg redenen om thuis te blijven.
En toen ik mijn jas weer uitdeed, voelde ik opluchting. En daarna teleurstelling. Ik vond dit juist heel leuk om te doen en nu…
Ik heb mijn jas weer aangedaan en door de regen ben ik naar de les gefietst, met pijn in mijn buik. En aangekomen heb ik gedeeld dat ik het leuk vond, dat theatersporten, maar ook heel erg spannend. En dat delen, dat hielp. En mensen zeiden: dat is okay, dat herkennen we.
Die avond speelde ik niet heel lekker, maar gelukkig mocht ik voortaan wel mee komen spelen. En ik ben zo blij dat ik toch gegaan ben.
Enige jaren later heb ik besloten dat ik anderen wil helpen, die ook willen theatersporen en improviseren. Dat ik ze een basis wil aanleren zodat ze met veel vertrouwen de eerste stapjes kunnen zetten op ene podium. Eerst in een cursus en hopelijk later nog veel meer in de prachtige wereld van theatersport.
Als je het spannend vind, moet je het juist doen!
